Πέρασε η Πέμπτη, πέρασε το Πάσχα, και ακόμη δεν βγήκε. Μας είχε κλείσει ραντεβού για τις 12 η ώρα ακριβώς. Περιμέναμε με ανυπομονησία να δούμε την νέα εκπομπή -και ας μας ψιλοέκλεψε το όνομά της δικής μας web tv anattica– αλλά τίποτε.
Τελικά μήπως έχουμε να κάνουμε με την Σταχτοπούτα; Oτιδήποτε έχει συμβεί πριν απ’ αυτή τη στιγμή (ώρα 12) εξαφανίζεται, καταργείται, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Σαν την άμαξα, τους υπηρέτες, την τουαλέτα της Σταχτοπούτας. Ξαναγίνονται κολοκύθα, ποντίκια και κουρέλια. Όπως και ο εκδότης της Νέας Μάκρης. Έχει βαρέσει φαλιμέντο προ πολλού- και ας μην το παραδέχεται. Βγάζει κάτι κιτρινισμένες ταυτότητες από τα συρτάρια, και επαίρεται για τα παλιά του μεγαλεία- και διηγώντας τα να κλαις. Μου θυμίζει κάτι ηλικιωμένους που μιλάνε μόνο για τα περασμένα. Και όποιος ασχολείται μόνο με το παρελθόν, δεν έχει μέλλον.
